محل قرارگیری: فوشان، چین
معماران: TAOA
مساحت: 40 مترمربع
سال ساخت: 2020
عکاس: لی تائو (Lei Tao)
معماری مسئول: Lei Tao
گروه طراحی: Lei Tao，Wenzhi Wang，Xiangrui Meng
مهندسی و منظر: TAOA
شرح متن توسط معماران ارائه‌شده است.
این یک سازه فضایی از نمایشگاه هنرهای گروهی عمومی در فضای باز است که در “تئاتر گسترده / اولین نمایشگاه هنر عمومی 2020 در نانهای” به نمایش گذاشته‌شده است. TAOA به‌عنوان تنها معمار شرکت‌کننده در این نمایشگاه ابتدا سعی کرد با هنرمند Wu Didi در پروژه‌های هنری عمومی همکاری کند. با توجه به فضای بیرونی که توسط کارفرما تعیین‌شده است، هر سازنده‌ای نیاز به ایجاد یک هنر عمومی دارد که می‌تواند توسط مخاطبان آن را ایجاد کند. زمان ساخت‌وساز در محل و تکمیل کل پروژه فقط هشت روز هست. همچنین هزینه‌ی ساخت و تمام هزینه‌ها باید در 160،000 یوان کنترل شود، که محدودیت‌های ایجاد این سازه هنری است.
طراحی از یک محیط خاص شروع می‌شود. پارک دریاچه‌ی Qiandeng در مرکز شهر واقع‌شده است. به‌عنوان بزرگ‌ترین پارک شهر فوشان ، مکان تفریحی مهمی برای شهروندان فوشانی است. محل اجرای پروژه در لبه‌ی یک جنگل انبوه در پارک تعیین‌شده است. اولین چیزی که باید به آن فکر کنیم این است که چه نوع سازه‌ی فضایی را می‌توانیم برای تعامل با این جنگل، پارک بزرگ شهر و شهر مدرن انجام دهیم. با ساختن فضایی بدون عملکرد دنیوی، باید تجربه متفاوتی را برای افراد به ارمغان بیاوریم، تجربه‌ای فوری که می‌تواند از ارواح مراقبت کند.
در یک باغ ، باغ دیگری احداث کردیم و امیدواریم که این‌یک فضای ساده باشد، مکانی خالی و بدون هیچ محتوای واقعی، که باعث می‌شود در کل پارک یا حتی یک شهر که پر از محتوای پیچیده هستند یک خلا منحصربه‌فرد باشد. به‌جز آب‌وهوا، این مکان خالی فقط افرادی را می‌پذیرد که می‌خواهند وارد یک دنیای ناب شوند. ما امیدواریم که هر بیننده‌ای در آرام‌ترین حالت به سر برد و دنیایی متفاوت از حالت معمول را مشاهده کند. در اینجا، جهان ریتم خاصی دارد و در حال تجزیه به اساسی‌ترین عناصر است، و نشان‌دهنده یک وضعیت اساسی در پشت جهان پیچیده است. ما برای تعریف مرزهای تخریب ناپذیر، چهره‌ی روشن بتن را انتخاب کردیم و به نظر می‌رسد که هوای داخل آن جامد می‌شود و آن را به جهانی “منزوی” تبدیل می‌کند. فرم آزاد تا بوته‌ی اطراف درختان گسترش می‌یابد و باعث می‌شود بتن نرم‌تر به نظر برسد و فضای داخلی تغییر شکل داده و پنهان می‌شود و منظره‌ای انتزاعی را تشکیل می‌دهد.
در طراحی سایت، ما مکان خاص درختان را ترسیم می‌کنیم. به‌عنوان مرجع، امیدواریم که سازه بتواند به‌گونه‌ای فروتنانه مکمل این درختان باشد. بنابراین ما آن را در شکاف درختان قرار می‌دهیم، و باعث می‌شود مانند آب روان آزادانه رشد کند. در نزدیکی یک‌طرف مسیر پارک، یک ورودی مربع به‌اندازه 1 مترمربع به دیوار آویزان شده است که با عرض 60 سانتی‌متر باز می‌شود تا دوجهان داخل و خارج را به هم متصل کند، که هر بار فقط یک نفر می‌تواند از آن عبور کند. پایین فضا با آب زلال پرشده است و صفحه فولاد ضدزنگ توخالی سطح آب را حفظ می‌کند. راه رفتن روی آن درست مثل شناور شدن روی آب است. 
این پروژه باعث می‌شود در مرز بین معماری و هنر تجدیدنظر کنیم. اگر برای عملکرد نیازی به معماری نیست، پس چیست؟ شاید این‌یک تخیل ساختاری باشد، ساختاری که با موجودیت‌ها چیزی را نشان نمی‌دهد، یا فضایی درباره “نیستی” است که هدف “وجود” غیرقابل‌پیش‌بینی طبیعت است. درختان و صحنه‌های آسمان روی سر و پای افراد منعکس می‌شوند و این چهارفصل را به قسمت اصلی این فضا تبدیل می‌کنند. فضای خالی پر از منظره است. مردم صحنه واقعی پالایه شده را در شکاف پیدا می‌کنند، درست مثل‌اینکه کشف کنند دنیایی خارج از جهان وجود دارد. 
تصاویر پروژه
